Fotografie: Simon Metselaar
Aurora Khan-Weber begon als maatschappelijk werkster en werkt nu als teammanager Ondersteunende diensten bij de Nico Adriaans Stichting (NAS).
Armoede
Aurora herinnert zich levendig hoe ze als kind van zes niet kon slapen en snikkend van verdriet aan haar moeder vroeg waarom er armoede bestaat in de wereld. “Mijn moeder wist in mijn eigen ogen alles, maar hier had zelfs zij geen antwoord op en daar schrok ik van. Daarom is die vraag tot de dag van vandaag altijd met me meegelopen.”
In een poging iets dichter bij een antwoord te komen, besloot Aurora te ontdekken hoe het is om in armoede te leven. “Ik heb toen vier jaar in Gambia geleefd op basis van één euro per dag. Dat is heel weinig. Dan is alles een overweging. Ik kon geen water kopen, maar moest overal water uit putten drinken.”
Toch raadt ze het niemand aan om zo te leven. “Het is heel slecht voor je gezondheid. Maar goed, ik heb een beetje beeld bij wat het met mensen doet. Ik had altijd een paspoort en een gevulde bankrekening om op terug te vallen. Dat is wel anders, maar ik weet hoe het voelt. De hopeloosheid. Niet vooruit kunnen denken, zelfs niet naar de dag van morgen. Alleen maar bezig zijn met vandaag.”
Glimlachen
De grootste les die Aurora hiervan leerde, is dat het je niks kost om aardig te zijn en te glimlachen, in wat voor situatie je ook zit. “Glimlachende mensen zijn niet per definitie gelukkiger, maar lachen kost niets. Het levert je meer op, omdat het je in verbinding brengt met anderen.”
Vanuit haar eigen stichting Ubuntu Gambia zet Aurora zich al sinds 2006 in tegen armoede en helpt ze kinderen naar school gaan. “Ik verdien genoeg bij de NAS om mezelf te bedruipen, maar er blijft ook nog wel wat over om andere mensen te helpen.”
‘Van elke plek leer je iets nieuws’
Aurora is zelf niet gehecht aan een vaste woonplek. In 2019 verhuisde ze al voor de zevenentwintigste keer in haar leven. “Verhuizen is geen life event voor mij. Het is meer een life event als ik ergens te lang blijf, zoals nu”, zegt ze lachend. “Ik zit er nu al bijna vijf jaar. Dan begint het te kriebelen, maar ik heb nu een gezin dus ik kan niet zo makkelijk weg. De huizen – en huurprijzen zijn ook ongunstig. Daarom vlieg ik nog met enige regelmaat naar Gambia. Daar slaap ik wel op verschillende plekken.”
“Van elke plek leer je iets nieuws. Elke plek heeft zijn charme. Wat die charme is, neem je vaak zelf mee.”
Als maatschappelijk werker werkte ze graag met mensen waar iets bijzonders mee is. “Ik heb vijf jaar gewerkt met mensen die het syndroom van Korsakov hadden en vijf jaar met mensen met HIV/aids. Daar past de groep van de NAS ook goed bij. Ik vind dat iedereen telkens een nieuwe kans verdient. Wat je ook gedaan hebt en welke struggles je ook tegenkomt in het leven. Ook al heb je de problemen zelf veroorzaakt, dan nóg vind ik dat er mensen moeten zijn die willen bijdragen aan een waardevol leven.”
