Peter van Drunen ontmoet cliënten van de NAS. Hij stelt ze voor in de rubriek ‘Rotterdamers met een randje’. Foto: Simon Metselaar
“Vroeger was ik een klootzak, nu ben ik een aardige klootzak”, zegt Erik de Groot die sinds zes jaar op zichzelf woont na een lange geschiedenis van drugscriminaliteit. Via een livestream op zijn facebookpagina presenteert hij op 23 oktober zijn nieuwste gedichtenbundel.
Een geschilderde zigeunerjongen met betraand gezicht siert een muur in Eriks ingetogen maar gezellig ingerichte (z)onderdakwoning in Rotterdam-West. “Tot mijn zeventiende heb ik eigenlijk nooit emoties gevoeld”, zegt Erik. In hoeverre dat door zijn opvoeding komt, weet hij niet. “Het is ook mijn persoonlijkheid, maar m’n vader was wel een dominante man met agressieve dronk.”
De sfeer in het ouderlijk huis was gespannen. Hij had lange tijd een hekel aan zijn vader, maar vergaf hem voor zijn dood. Toen zijn ouders scheidden, brak voor Erik een periode van armoede aan. Het gezin leefde op de betonnen vloer van een flatje en had net genoeg geld voor brood. Erik, op dat moment een 15-jarige vwo-leerling, zette zijn eerste stap in de criminaliteit. “Voor de flat stond een fietstas vol boodschappen. Die tas haalde ik leeg, in de berging at ik de koekjes op en ik dacht: ‘Krijg de tering, ik ga beroepscrimineel worden.’”
Geleidelijk werd hij een verslaafde drugshandelaar. Taxichauffeur en seksclubeigenaar, maar toch vooral crimineel. Tijdens zijn laatste detentieperiode kwam de ommekeer en lukte het Erik – die dan al wat psychoses heeft gehad – om definitief met cocaïne te stoppen. Hij verbleef in de nachtopvang van de NAS. “Toch had dat een bepaalde romantiek”, blikt hij terug. “Er was vriendschap. Als je vrienden maakt, terwijl je niks hebt… Daar zit een puurheid in die je nergens anders vindt.”
De laatste jaren ontplooide Erik zijn creativiteit met zingen en schrijven bij atelier Via Kunst, onderdeel van de NAS. Binnenkort publiceert hij het boek Duivenvoeder V, een dichtbundel met liefdevolle boodschap. “Wat ik wil overbrengen, is dat alle mensen bloedverwanten zijn die naar elkaar moeten omkijken.”
Tegenwoordig werkt Erik ook met veel plezier bij Jobs-Score, het dagbestedingsproject van de NAS. Hier werkt hij mee aan het schoner maken van de stad door afval te prikken. “Heerlijk om fysiek bezig te zijn en niet de hele tijd in je hoofd te zitten. Het is ook fijn om buiten te zijn en sociale contacten op te doen. Mijn collega’s zijn vrienden geworden.”
